دست نوشته ها
عمري كشيده نازنگاه توراغزل
برخاسته به حرمت عشقت بپاغزل
اين قابهابراي نگاه توكوچك اند
بايد سرود عشق تورا در فراغزل
وقتيكه درهواي تو درد و دوايكي ست
هم درد من غزل شده وهم دوا غزل
من قول داده بودم عزيزم كه بعد ازاين
ديگرمزاحمت نشوم گرچه با غزل
من راببخش،گرچه مقصرنبوده ام
پاي تورا كشيده به اين ماجرا غزل
گفتند ابتدا تو غزل را سروده اي
اما سروده است گمانم توراغزل
اين بارهم نشد بشود شاعري كنم
ازمن چقدرفاصله افتاده تا غزل
سالگرد. روزهاي.........
ولي انگار يادش رفته.......
روزهايي كه از تك تك ثانيه هاش نميگذشت تا خودشو ثابت كنه ....
روزها و لحظاتي كه هر لحظه با مرورش قلبم آتيش ميگيره...
و دلمو ميسوزونه....
چرا الان.......
آه براي لحظه لحظه اش...و.....افسوس كه فراموشش شده....!
چنين روزي و همين ساعت....
روزهاي من روزهاي اجباريست...
هم ميخواهم بگذرد و هم از گذر زمان سخت دلگيرم...
صبح هايم را دوست ندارم ... از بازشدن پلكهايم ميترسم ....
از سپيده دم و روشنايي روز متنفرم ....
بيدار كه ميشوم حس غريب و ترسناكي تمام وجودم را پر ميكند ..
من ار صبح شدن....بيدار شدن ...و شروع دوباره روز بيم دارم....
از لحظه لحظه هاي بيهوده زندگي ...
از هر لحظه متولد شدن و دوباره مردن بيزارم...
از دنيايي كه هر بار به بهانه هاي واهي مرا ازار ميدهد بيزارم...
خسته ام ....خيييلي خسته...انقدر كه دلم خوابيدن ميخواهد ...
خوابي كه در آن صبح شدن ، عصرشدن و بيداري نباشد...ا
اين من بودم كه معجزه عشق را باور كردم ...
من به اعجاز عاشقي ايمان داشتم و اينك هر روز نااميدانه .....
هر روز كه ميگذرد فرو ريختن قلبم را احساس ميكنم...
صداي شكستن قلبم را بارها شنيدم...
معجزه عشق يا مرگ....
هر دوبرايم شيرين است...
هر شب چشمانم را به اميد دوچيز ميبندم....
عشق ابدي و تمام نشدني....
مرگ شيرين و ارام بخش...
خدايا چيز زيادي از تو نميخواهم...عشقم يا مرگ منتظرم !!
خسته ام ...خييييلي خسته ام ميفهمي....!؟!؟!!
گفته بودم بي تو سخت مي گذرد..
بي انصــــــــاف!!!
حرفم را پس مي گيرم...
بي تو اصلا نميگذرد...
دارم سخني با تو و گفتن نتوانم
وين درد نهان سوز نهفتن نتوانم
تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
من مست چنانم كه شنفتن نتوانم
شادم به خيال تو چو مهتاب شبانگاه
گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم
با پرتو ماه آيم و، چون سايه ديوار
گامي از سر كوي تو رفتن نتوانم
دور از تو من سوخته در دامن شب‌ها
چون شمع سحر يك مژه خفتن نتوانم
فرياد ز بي مهريت اي گل كه درين باغ
چون غنچه پاييز شكفتن نتوانم
اي چشم سخن گوي تو بشنو ز نگاهم
دارم سخني با تو و گفتن نتوانم
اي عشق! دل دوباره غبار هوس گرفت
از من گلايه كرد و تورا دادرس گرفت
دل باز بهانه ي رفتن گرفت و باز
تا بال و پر گشود سراغ از قفس گرفت
گفتم به هيچ كس دل خود را نمي دهم
اما دلم براي همان هيچ كس گرفت
افسردگي به خسته دلي از زمانه نيست
افسرده آن دلي است كه از همنفس گرفت
لبخند و ريشخند كسي در دلم نماند
هركس هرآنچه داد به آينه پس گرفت