خلوت خيال...!

تو با قلب ويرانه من چه كردي؟
ببين عشق ديوانه من چه كردي
در ابريشم عادت آسوده بودم
تو با حال پروانه من چه كردي؟
ننوشيده از جام چشم تو مستم
خمار است ميخانه من ، چه كردي؟
مگر لايق تكيه دادن نبودم؟
تو با حسرت شانه من چه كردي؟
مرا خسته كردي و خود خسته رفتي..
سفر كرده با خانه من چه كردي؟
جهان من از گريه ات خيس باران
تو با سقف كاشانه من چه كردي؟

عشق هرجا رو كند آنجا خوش است
گر به دريا افكند آنجا خوش است

گر بسوزاند در آتش دلكش است
اي خوشا آن دل كه در اين آتش است

تا ببيني عشق را آينه‌وار
آتشي از جان خاموشت بر آر

هرچه مي‌خواهي به اين دنيا نگر
دشمني از خود نداري سخت‌تر

عشق پيروزت كند بر خويشتن
عشق آتش مي‌زند در ما و من

عشق را درياب و خود را واگذار
تا بيابي جان نو خورشيدوار

عشق هستي‌زا و روح‌افزا بُوَد
هرچه فرمان مي‌دهد زيبا بُوَد

در من غم بيهودگي ها ميزند موج 
در تو غروري از توان من فزونتر 
در من نيازي مي كشد پيوسته فرياد
در تو گريزي مي گشايد هر زمان پر
اي كاش در خاطر گل مهرت نمي رست 
اي كاش در من آرزويت جان نمي يافت 
اي كاش دست روز و شب با تار و پودش 
از هر فريبي رشته عمرم نمي بافت

انديشه روز و شبم پيوسته اين است
من بر تو بستم دل ؟
دريغ از دل كه بستم 
افسوس بر من گوهر خود را فشاندم 
در پاي بت هايي كه بايد مي شكستم

اي خاطرات روزهاي گرم و شيرين 

ديگر مرا با خويشتن تنها گذاريد 
در اين غروب سرد درد انگيز پاييز
با محنتي گنگ و غريبم واگذاريد

اينك دريغا آرزوي نقش بر آب 
اينك نهال آرزو بي برگ و بي بر 
در من غم بيهودگي ها مي زند موج
در تو غروري از توان من فزونتر 

.....اي دريغا

همرنگ گونه‌هاي تو مهتابم آرزوست
چون باده‌ي لب تو مي‌ نابم آرزوست

اي پرده پرده چشم توام باغ‌هاي سبز
در زير سايه‌ي مژه‌ات خوابم آرزوست

دور از نگاه گرم تو، بي‌تاب گشته‌ام
بر من نگاه كن، كه شب و تابم آرزوست

تا گردن سپيد تو گرداب رازهاست
سرگشتگي به سينه‌ي گردابم آرزوست

تا وارهم ز وحشت شب‌هاي انتظار
چون خنده‌ي تو مهر جهان‌تابم آرزوست

كجاييييييييييييييد؟ 

چند روزي  را تنها به سفر ......شايد دور...توودر اين كلبه بمان...و بنگار بر قلبم! ....قلب پر دردم!

قدم دركوچه هاي شب گذارم 

به گامي كوچه ها را مي سپارم 

نميدانم بدنبال چه هستم 

هدف يا مقصدي ثابت ندارم 

مرا امشب محيط خانه تنگ است 

پريشانم , ملولم , بيقرارم 

زاينرو من زدم از خانه بيرون 

كه شب را درخيابانها سر آرم 

خيابان تهي غرق سكوت است 

فقط من عابر اين رهگذارم 

درميخانه هابستند ورفتند 

ولي پيمانه اي آيد بكارم 

كه مستانه روم در كوي وبرزن 

بگريم نيمه شب برحال زارم 

منم آن غمدل شبگرد وتنها 

كه آرامي ندارد روزگارم 

كنون دراين شب پائيزي وسرد 

منم آواره اي ،غمگين وشبگرد 

سكوت خالي اين كوچه ها را

صداي پاي من امشب فنا كرد 

كنون تنها به اشكي غمگنانه 

خموشم در نداري هاي همدرد 

مرا تنهائي وبي همزباني 

به شبها رهگذار كوچه ها كرد. 

تا كي در انتظار گذاري به زاري‌ام

باز آي بعد از اين همه چشم انتظاري‌ام

 ديشب به ياد زلف تو در پرده‌هاي ساز

 جان سوز بود شرح سيه روزگاري‌ام

 بس شكوه كردم از دل ناسازگار خود

 ديشب كه ساز داشت سرسازگاري‌ام

شمعم تمام گشت و چراغ ستاره مرد

 چشمي نماند شاهد شب زنده داري‌ام

 طبعم شكار آهوي سر در كمند نيست

 ماند به شير شيوه وحشي شكاري‌ام

 شرمم كشد كه بي‌تو نفس مي‌كشم

 هنوز تا زنده‌ام بس است همين شرمساري‌ام

پير اگر باشم چه غم، عشقم جوان است اي پري
وين جواني هم هنوزش عنفوان است اي پري

هر چه عاشق پير تر عشقش جوانتر اي عجب
دل دهد تاوان اگر تن ناتوان است اي پري

پيل مــاه و سال را پهلو نمي كردم تهي
با غمت پهلو زدم، غم پهلوان است اي پري

هر كتاب تازه اي كز ناز داري خود بخوان
من حريفي كهنه ام درسم روان است اي پري

ياد ايامي كه دل ها بود لبريز اميد
آن اوان هم عمر بود اين هم اوان است اي پري

روح سهراب جوان از آسمان ها هم گذشت
نوشدارويش، هنوز از پي دوان است اي پري

با نواهــاي جـــرس گاهي به فريادم برس
كين ز راه افــتاده هم از كاروان است اي پري

كام درويشان نداده خـدمت پيران چه سود
پير را گو شهريار از شبروان است اي پري

باز در خواب شب دوش تو را مي‌ديدم
واي بر من كه توام خواب​​​ شب دوش شدي