خلوت خيال...!

ڪـــــاش مـــــےشـــــد
مـــــن و ٺـــــو 《 مــــــــــا 》 بوديـــــم
زيـــــر سقـــــف يـــــك خـــــانـــــه كوچـــــك ِ حيـــــاط دار
عصـــــرهـــــا
تـــــوي حيـــــاط
روي ِ يـــــك تـــــاب فلـــــزي كوچـــــك مـــــےنـــشســـــتيـــــم
مـــــن ســـــر روي ِ شـــــانـــــه تـــــو
و تــــــــــو در جـــــايـــــے درســـــٺ كنـــــار مـــــن
كــــــــــاش يــــــــــك خــــــــــانه داشتيــــــــــم !
《 مـــــــــــــــا 》
بــــــــــا هـــــــــــــــم …

هر كجا هستم، باشم‌،
آسمان مال من است‌.
پنجره‌، فكر، هوا، عشق، زمين مال من است‌.
چه اهميت دارد
گاه اگر مي‌رويند
قارچ‌هاي غربت؟
…
چشم‌ها را بايد شست‌، جور ديگر بايد ديد.

واژه‌ها را بايد شست.
واژه بايد خود باد، واژه بايد خود باران باشد.

چترها را بايد بست‌.
زير باران بايد رفت‌.
فكر را، خاطره را، زير باران بايد برد.
با همه مردم شهر، زير باران بايد رفت‌.
دوست را، زير باران بايد ديد.
عشق را، زير باران بايد جست‌…

مادرم

مرا ببخش قول داده بودم هرگزغصه هايم را نبيني و شاد باشم..ببخش مادر اين روزها جز غصه و گريه برايم نمانده  اندكي صبر..خواهم آمد...تو تنها اميدمني منتظرم باش!!

اغوشت را برايم باز بگذار كه ديگرمرا صبري نمانده...كمكم كن تا به تو بپيوندم....دوستت دارم تنها اميدم...

كجا برم كه خواب تو رها كنه منو..

از اين شباي بي كسي جدا كنه منو..

به هر چي ميرسم پر از نشونه توئه.. 

كجا برم كجا سرم رو شونه توئه....

ميخندي و از خواب من ميري...

تاريك ميشم بي چراغ تو...

از كوچه ميپرسم كجا هستي..

از شهر ميگيرم سراغتو...

عشق تو به تار و پود جانم بسته است
بي روي تو درهاي جهانم بسته است

از دست تو خواهم كه برآرم فرياد
در پيش نگاه تو زبانم بسته است

ميخواهم برايت تنهايي را معني كنم!
در ساحل كنار دريا ايستاده اي ,
هواي سرد ,
صداي موج
انتظار انتظار انتظار
… … به خودت مي آيي ,
يادت مي آيد ديگر نه كسي هست كه از پشت بغلت كند ,
نه دستي كه شانه هايت را بگيرد ,
نه صداي كه قشنگ تر از صداي دريا در گوشت نجوا كند و دلت ارام شود
اسم اين تنهايي است....تنهايي محض...!

اينقدر ميدونه كه الان اينجايي و نزديكت

آره ميدونه

خسته ام ...دل شكسته ام...خودش ميدونه از دلم...!!

بگذار كه بر شاخه اين صبح دلاويز
بنشينم و از عشق سرودي بسرايم

آنگاه به صد شوق چو مرغان سبكبال
پرگيرم از اين بام و به سوي تو بيايم

خورشيد از آن دور از آن قله پربرف
آغوش كند باز، همه مهر، همه ناز

سيمرغ طلايي پرو بالي‌ست كه چون من
از لانه برون آمده دارد سر پرواز

پرواز به آنجا كه نشاط است و اميد است
پرواز به آنجا كه سرور است و سرود است

آنجا كه سراپاي تو در روشني صبح
رؤياي شرابي است كه در جام بلورست

آنجا كه سحر گونه گلگون تو در خواب
از بوسه خورشيد چو برگ گل ناز است

آنجا كه من از روزن هر اختر شبگرد
چشمم به تماشا و تمناي تو باز است

من نيز چو خورشيد دلم زنده به عشق است
راه دل خود را نتوانم كه نپويم

هر صبح در آئينه جادويي خورشيد
چون مي‌نگرم او همه من، من همه اويم

او روشني و گرمي بازار وجودست
در سينه من نيز دلي گرم‌تر از اوست

او يك سر آسوده به بالين ننهاده است
من نيز به سر مي‌دوم اندر طلب دوست

ما هردو در اين صبح طربناك بهاري
از خلوت و خاموشي شب پا به فراريم

ما هر دو در آغوش پر از مهر طبيعت
با ديده جان محو تماشاي بهاريم

ما آتش افتاده به نيزار ملاليم
ما عاشق نوريم و سروريم و صفاييم

بگذار كه سرمست و غزلخوان من و خورشيد
بالي بگشاييم و به سوي تو بياييم