خلوت خیال...!

امشب از آسمان دیده‌ی تو
روی شعرم ستاره می‌بارد
در سکوت سپید کاغذ‌ها
پنجه‌هایم جرقه می‌کارد

شعر دیوانه‌ی تب‌آلودم

شرمگین از شیار خواهش‌ها
پیکرش را دوباره می‌سوزد
عطش جاودان آتش‌ها

آری، آغاز دوست‌داشتن است
گر چه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست‌داشتن زیباست

از سیاهی چرا حذر کردن
شب پر از قطره‌های الماس است
آنچه از شب بجای می‌ماند
عطر سکر آور گل یاس است

 آه، بگذار گم شوم در تو
کس نیابد ز من نشانه من
روح سوزان آه مرطوبت
بوزد بر تن ترانه‌ی من

آه، بگذار زین دریچه‌ی باز
خفته در پرنیان رؤیا‌ها
با پر روشنی سفر گیرم
بگذرم از حصار دنیا‌ها

دانی از زندگی چه می‌خواهم
من تو باشم، تو، پای تا سر تو
زندگی گر هزارباره بود
بار دیگر تو، بار دیگر تو

آنچه در من نهفته دریایی‌ست
کی توان نهفتنم باشد
با تو زین سهمگین توفانی

کاش یارای گفتنم باشد

بسکه لبریزم از تو، می‌خواهم
بدوم در میان صحرا‌ها
سر بکوبم به سنگ کوهستان
تن بکوبم به موج دریا‌ها

بسکه لبریزم از تو، می‌خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم

زیر پای تو سر نهم آرام
به سبک سایه تو آویزم

آری، آغاز دوست داشتن است
گر چه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

                          💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕