خلوت خیال...!

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه
نه هرگز هرگز
بی تو حتی شب من ماه ندارد
پای سست و تن فرسوده ام آخر که به آن کوچه دگر راه ندارد

بی تو یک شب من تنها هوس کوی تو کردم
هوس موی تو بوی تو وروی تو کردم
سر سجاده ی خود تا به سحر گاه نشستم
بند از پای گسستم
چشم ها بستم و در خویش شکستم
گله کردم ز نگاهت
آن دو چشمان سیاهت
بوسه ی گاه به گاهت
گله کردم به خدایت
بی تو شب ماه ندارد
ابر هم گاه ندارد
به سحر راه ندارد
در بساط آه ندارد
دل سنگی که تو داری بخدا شاه ندارد
دوش گفتم به خدایت
که شب و روز ندارم
که ز دستت نفسم حبس در این سینه و مبهوت نگاه و همه جانم نگران است
نیمه شب بود و هوا رام
قطره ی اشک خدا پنجره را شست
چشم ها خیس پای ها سست
لرزه افتاد به جانم تو کجایی
نگرانم
نکند باد بیاید حالت موی تو بر هم بزند
یا بخرامد در اتاقی که تو خوابی
نکند زوزه ی یک گرگ ز سرت خواب پراند
نگرانم نگرانم
من پر از دغدغه و شب پر از آرامش و محجوب

من قسم میخورم این بار به آرامش این شب
به سیاهی سماوات
به کواکب
به سیارات
حذر از عشق ندارم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم