خلوت خیال...!

امید جانم ز سفر بازآمد 

شکر دهانم ز سفر بازامد

عزیز آن که بی خبر به ناگهان رود سحر

چو ندارد دیگر دلبندی به لبش ننشیند لبخندی

چو غنچه ی سپیده دم شکفته شد لبم ز هم

که شنیدم یارم بازآمد ز سفر غمخوارم بازآمد

همچنان ، که عاقبت پس از همه شب بدمد سحر ،

ناگهان نگارِ من ، چنان مهِ نو آمد از سفر

همچنان ، که عاقبت پس از همه شب بدمد سحر ،

ناگهان نگارِ من ، چنان مِه نو آمد از سفر

من هم ، پس از آن دوری

بعد از ، غم مهجوری

یک شاخه ی گل ، بُردم به برش

یک شاخه ی گل ، بُردم به برش

دیدم ، که نگارِ من سرخوش ، ز کنار من بگذشت و به بر یارِ دگرش بگذشت و به بر یارِ دگرش

وای از آن گلی که دست من بود

خموش و یک جهان سخن بود

خموش و یک جهان سخن بود

گل ، که شهره شد به بی وفایی

ز دیدن چنین جدایی

ز غصّه ی پاره پیرُهَن بود